We zijn bijtijds opgestaan en hebben de koffertassen ingepakt. De afgelopen 4 dagen hebben we onze spullen zo veel mogelijk in de tassen gelaten, maar straks, in ons appartement in Torrox Calaceite, kunnen we ze weer leegmaken en zelfs de was doen. We nemen een ontbijt met thee en koffie om de hoek van hotel Abadia en we merken dat het een echt Spaanse gewoonte is om voor je werk in een cafetaria je ontbijt te nuttigen. We zitten tussen de locals aan de toast baguette met jam en ham en kaas.

We zijn van plan om naar het bergdorp Monachil te rijden, vlak buiten Granada. We hebben in het boekje ‘wandelgids Andalusië’ een tocht uitgezocht van 8,5 km. die ‘de hangbruggen van Monachil’ heet. Het dorpje ligt in de uitlopers van de Sierra Nevada, het zuidelijk gebergte van Spanje en niet te verwarren met zijn naamgenoot in Amerika. ’s Winters behoort het tot het wintersportgebied en het is nauwelijks met deze temperatuur voor te stellen dat er over een paar maanden sneeuw ligt.
De Sierra Nevada behoort tot de Cordillera Betica, met zestien bergtoppen boven de 3.000 mtr. is het na de Alpen de hoogste bergketen van West-Europa. De hoogste berg van het Spaanse vasteland, de Mulhacén(3.482 mtr.), bevindt zich in dit gebergte. De naam Sierra Nevada betekent ‘besneeuwde bergketen’ in het Spaans.

We vinden een parkeerplaats dicht in de buurt van de ‘Rio Monachil’ het riviertje dat we straks meerdere malen denken over te steken. Het is rond 10:45 uur als we op pad gaan en hebben een lekker tempo heuvelopwaarts. Onze Fitbits geven onze activiteit weer en na een kwartiertje stijgen wordt het wat vlakker en lopen we tussen boerderijtjes/ villa’s met fruitbomen door. We zien vijgenbomen, druiven, walnootbomen, citrusbomen en wat al niet meer. Na in totaal een halfuurtje lopen komen we bij een kleine waterkrachtcentrale. Hier kwam vroeger de stroom vandaan voor de tram die tussen Monachil en Granada reed. Het gebouw staat open, een monteur loopt er rond en we zien dat de generator nog steeds stroom opwekt. Naast de waterkrachtcentrale beklimmen we enkele treden en na zo’n 100 mtr. wordt ons pad geblokkeerd door een hek, we kunnen niet verder. Tja, en wat nu? We zoeken naar een alternatieve route, maar weten die niet te vinden. Na een minuut of tien komt er een man met emmers vol met tomaten en andere groenten van zijn landje. In mijn beste Spaans probeer ik naar een doorgaande weg te vragen, maar begrijp dat die er niet is. We moeten terug naar ons startpunt. Teleurgesteld gaan we weer op weg en halverwege staat er een bord, die we op de heenweg zijn gepasseerd. Hier maken we nu uit op dat het pad geblokkeerd is en er geen alternatieve route is, balen. Wat de reden voor de blokkade is zullen we nooit achter komen. Of de hangbruggen wellicht te gevaarlijk zijn geworden, of dat een plaatselijk boer gek werd van de wandelaars die over zijn erf kwamen, wie zal het zeggen. Het is wel jammer dat zo’n wandelgids voor Andalusië niet meer up to date is. Om dit te illustreren, bij aankomst op de parkeerplaats stopt er een auto en een man en vrouw stappen uit en lopen onze kant op. De man heeft dezelfde wandelgids in zijn hand en wil in het Engels naar het startpunt vragen. In het Nederlands antwoorden wij dat zij zich de moeite kunnen besparen, omdat de route geblokkeerd is. Het is een Belgisch koppel dat net een autorit van een uur achter de rug heeft om hier te komen. Ook zij balen en zullen een alternatief moeten bedenken, maar een nutteloze wandeling van ruim een uur konden wij hen besparen.

We besluiten op weg te gaan naar de zuidkust en nemen daarvoor de snelweg. Dan maar bijtijds in ons appartement bij het zwembad relaxen, daar is ook niets mis mee. De rit over de A 44 is heel mooi. Vooral de laatste 20 km. voor we voor Motril naar het westen afslaan richting Malaga zijn perfect aangelegd en adembenemend mooi. We rijden langs stuwmeren en over diepe ravijnen. Als we in westelijke richting rijden passeren we vele tunnels, waarvan enkele behoorlijk lang zijn. We nemen de afslag richting Nerja en besluiten om daar een late lunch te nemen. We zetten de auto op een betaald parkeerterrein en wandelen naar het ‘Balcon de Europa’. Dit is een uitzichtpunt op een uitstekende klif in de zee (23 meter boven zeeniveau). Zeker bij helder weer heb je een magnifiek uitzicht over kust en de bergen achter Nerja. Er staat ook een standbeeld van Koning Alfonso XII. Toen hij na de verwoestende aardbeving van 1884 een bezoek aan de stad bracht, was hij zo onder de indruk van het uitzicht dat hij het officieel de naam ‘Balcon de Europa’ heeft gegeven. We nemen drinken en tapas in een tapas bar naast de ‘El Salvador’ kerk. Ik wist niet dat ook Johan Cruijf hier ooit was geweest.

We rijden de laatste afstand naar ons appartementen complex en zonder het te weten passeren we het en rijden het kilometers voorbij. Maar goed, we komen er en hebben gelijk een indruk gekregen van dit deel van de zuidkust van Spanje. Nerja is dorpser en authentieker en Torrox Costa is meer strandhotel. Torrox Calaceite ligt er een beetje tussenin en de appartementen van ‘Fuerte hotels’ staan hoog op de rotsen.
We checken in en rijden de Altea de parkeergarage in onder ons gebouw. Er staan 7 gebouwen van elk zo’n 5 bouwlagen, ons appartement ligt op de tweede etage. De woningen zijn van particulieren die Fuerte voor hen verhuurd. Op de eettafel staat een standaard met een A 4tje waarop staat dat een gemeubileerd appartement € 68.250,= moet kosten en een niet gegarandeerde opbrengst oplevert van € 7.500,= per jaar (geschatte opbrengst 2011, hu?). De eigenaren mogen 60 dagen per jaar gebruik maken van hun woning en de rest kan hij verhuurd worden.

Het 4 persoonsappartement is heel mooi, met een grote huiskamer met eettafel, bank, zitje en dressoir. Twee slaapkamers (voor als Rob weer snurkt), twee badkamers en een complete keuken. Deze bevat naast een grote koelkast met vriesdeel, een elektrisch fornuis met oven, apart een magnetron, een wasmachine, een wasdroger en een vaatwasser, zelfs een strijkbout en –tafel, maar helaas geen föhn. Es kan zich wel met haar huishoudelijke taken gaan bezighouden, maar kan zich niet optutten ;-)
Verder heeft het appartement een ruim balkon met tafel en vier stoelen en twee ligbedden. We hebben een prachtig uitzicht over de Middellandse zee.

We gaan even een ruim uurtje relaxen bij het zwembad, wat echt op een steenworp afstand ligt van onze tijdelijke woning én op dezelfde etage. Inmiddels is het rond 18:00 uur als we ons gaan omkleden om daarna wat boodschappen te gaan doen. Dit doen we in Torrox Costa, bij een grote supermercado. Er zijn ook Lidls in de omgeving, maar wij zijn meer dan tevreden met het Spaanse alternatief. We slaan etenswaren in voor de komende dagen en besluiten om vanavond maar niet uit eten te gaan. We voelen ons een beetje bluhhh en besluiten ook om morgen een rustdag te gaan nemen. Genieten van het weer en even niets doen.