Het is zondag en dat is in dit deel van Spanje ook echt nog een rustdag. Niet voor ons, want om 9:00 uur gaan we ontbijten. We hebben onze koffertassen alweer gepakt, de meeste spullen waren er in gebleven, dus het was redelijk snel gebeurd. Na het ontbijt laden we onze zwarte Seat Altea in en vertrekken richting Granada. Van Henk hebben we nog een paar tips gekregen. We gaan de snelweg mijden en nemen de ‘Ruta del Califato’, de ‘Kalifaat route’. Zo hoor je nooit van dat woord en ineens hoor je het bijna elke dag.

De Kalifaat route, van zo'n 180 kilometer lengte, verbindt de belangrijkste steden van het Moorse tijdperk in Spanje: Córdoba en Granada, met de vallei van de rivier de Guadalquivir. De route neemt je mee door de geschiedenis van Andalusië in de tijd van de Moorse overheersing. In het prachtige heuvelachtige gebied zie je hoe het Kalifaat van Cordoba haar invloeden uitbreidde door middel van vele burchten. De route loopt o.a. door het Sierras Subbeticas Nationaal park met zijn kleine nederzettingen. Deze regio is de moeite waard vanwege het landschap, de monumenten, de plaatselijke gastronomie en het traditionele handwerk.

Om op de (route National) N 432 te komen, een wat meer hedendaagse benaming voor de verbindingsweg tussen Córdoba en Granada, moeten we een klein stuk over de snelweg deA 4 (ja ook hier), maar nemen een verkeerde afslag en komen op de A 45 richting Malaga. We besluiten door te rijden om bij Fernán Nún?z van de snelweg af te gaan, om vandaar, via Montemayor en Montilla, binnendoor te rijden naar Espejo. De Montilla streek is zeer bekend als wijnstreek. Vanzelfsprekend staan overal in deze streek dus vele wijnranken. De wijnen uit dit gebied worden onder dezelfde noemer als Sherry geplaatst maar heeft geleden onder de vergelijking. De vergelijking tussen de wijnen is wel voor de hand liggend omdat Montilla in het begin van de 20e heel wat wijn naar de sherry-bodega’s heeft gebracht en er onderdeel van uitmaakte. De belangrijkste onderscheidende factor is de gebruikte druivensoort. Terwijl de Palomino druif wordt gebruikt voor sherry, is de meeste Montilla gemaakt van de Pedro Ximenez, die een veel hoger suikergehalte heeft en daardoor wijnen geeft met een van nature hoger alcoholpercentage, tot wel 16 procent. Dit betekent dat, in tegenstelling tot Sherry, Montilla niet wordt bereid met toevoeging van extra alcohol.

Espejo is een wit dorpje met een kerk en burcht boven op de heuvel. We rijden het dorp in en de heuvel op om wat sfeer te proeven. Op het dorpsplein, waar de plaatselijke hangouderen (lees oude mannen) al bij elkaar klitten, parkeren we onze auto en wandelen het laatste stuk naar boven. Bij de kerk aangekomen heeft er net een dienst plaatsgevonden, want dorpsbewoners, in hun zondagse kleren, verlaten net de kerk. Wij worden uitgenodigd de kerk te bezichtigen wat we ook doen. Bij een altaar branden we een kaarsje. We lopen om de burcht heen en dalen weer af naar het dorpsplein. Wat is het leven hier relaxt zo op een zondagse ochtend. Hier kun je zo wel heel oud worden. We zijn op de N 432 aanbeland, de Kalifaat route, en onze volgende bestemming wordt Baene, om vandaar het binnenland iets in te rijden naar Dõna Mencia en Zuheros. De wijnranken hebben plaatsgemaakt voor olijfbomen, want dit is de olijf (-olie) streek van Spanje.

We rijden door Baene, maar achteraf was daar ook een stop op zijn plaats geweest. Dit dorpje schijnt een indrukwekkend centrum te hebben, waar we pas later achter kwamen, helaas gemiste kans. We stoppen in Dõna Mencia bij een tot restaurant omgebouwd treinstation. Hier liep vroeger de olijftrein, maar het spoor heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een rijwielpad tussen de dorpen, die gebruikt wordt door fietsers en wandelaars. Zowel Dõna Mencia, als Zuhero ligt tegen het ‘Parque Naturals Sierras Subbéticas’ aan, het Natuur Park van de Sierras Subbéticas. Sinds 1988 is dit gebied erkend natuur park, maar was al in 1927 uitgeroepen tot 'Site van Natuurlijk Belang’. We drinken een glas CC. light in het oude treinstation en rijden dan naar Zuheros.

Zuheros is mooi, een aanrader om te bezoeken. Het witte dorpje ligt op een heuvel met centraal de ruïne van een burcht. We konden er heerlijk wandelen en hebben in het plaatselijke hotel prima geluncht. De weg achter het dorp gaat steil omhoog en loopt langs een canyon met fantastische wandelpaden. Het uitzicht van een mirador (uitzichtpunt) op het dorp is indrukwekkend. Ook het zicht op de naastgelegen canyon is heel mooi. Even verderop liggen de vleermuisgrotten van Zuheros, de ‘Cueva de los Murciélagos’, maar die gaan we niet bezoeken.

We zetten onze weg voort over de A 432 naar Granada. We hebben wat ruzie met de geleende navigatie, maar denken dat dit onze eigen schuld is, omdat we het apparaat niet goed opgeladen hebben. Uiteindelijk bereiken we ons hotel in het centrum van Granada. Dit gaat niet zonder slag of stoot, want het centrum is voornamelijk eenrichtingverkeer en de politie heeft vanwege een kerkdienst enkele wegen afgesloten. Dat eenrichtingsverkeer is geen overbodige luxe, want het zijn hier allemaal smalle straten met geparkeerde auto’s. Gelukkig hebben we een (ondergrondse) parkeerplaats bij onze hotelboeking geregeld, dus we kunnen onze Altea kwijt.

In het Albadia hotel hebben we de enige suite op de bovenste etage. Een coole kamer met uitzicht van ons balkonnetje op een verpauperend Granada. De kamer is leuk aangekleed en heeft een rond bubbelbad. We gaan het centrum van deze grote stad verkennen en kijken waar we de volgende dag op de bus kunnen stappen naar het Alhambra.
Tripadvisor helpt ons weer bij het zoeken naar een restaurant en opnieuw zijn we dik tevreden over de kwaliteit van ons eten. We gaan terug naar het hotel, waarna Es het bed induikt en Rob zijn achterstallig werk aan de reisblog inhaalt. We hebben weer een boeiende dag achter de rug.