Hotel Fuerte Grazalema schotelt ons een prima ontbijt buffet voor. De komende dagen kunnen we ons wel vermaken bij ons ochtendmaal. Er is voor vandaag niet zulk mooi weer voorspeld, we gaan het wel meemaken. In dit deel van Andalusië is het sowieso vaak regenachtig, dat komt door de wolken die hier tegen het bergmassief botsen. Grazalema heeft zelfs de naam dat daar de meeste regen valt van Andalusië. Het is dus ook heel groen in de omgeving, overal groeit ook de kurkeik deels ontdaan van zijn bast voor de productie. Vroeg in de ochtend had het al behoorlijk geregend, maar voorlopig ziet het er niet slecht uit, rond 10:15 uur rijden we in zuidelijke richting naar Ronda en schijnt zelfs de zon.

In één van de reisgidsen stond een specifieke aanrijroute voor de stad. Dit omdat Ronda een heel mooie oude ommuurde kern heeft, maar door het toerisme enorm is gegroeid met moderne buitenwijken. Inmiddels heeft de stad ruim 36.000 inwoners. We volgen het advies en Ronda laat zich van zijn mooiste kant zien. Het ligt op ongeveer 750 meter boven zeeniveau en de rivier de ‘Guadalevín’ heeft het stadje in tweeën gesplitst. Deze heeft een diepe kloof uitgesneden, bekend als de ‘Tajo de Ronda’, waaroverheen drie beroemde bruggen zijn gebouwd; de ‘Puente Romano’ (de Romeinse brug), de Puente Viejo en de beroemde ‘Puente Nuevo’ (de Nieuwe brug). In 1616 werd een brug met een enkele boog (de Puente Viejo) over de Tajo gebouwd, die de eerder ingestorte Arabische brug verving. De bouw van de huidige Puente Nuevo werd begonnen in 1751 door de architect Martín de Aldehuela en duurde 42 jaar. De brug geldt als hét symbool en trekpleister van Ronda en onder de brug werd een gevangenis gebouwd. De Puente Nuevo is een van de meest gefotografeerde bouwwerken in Spanje.

Wij parkeren onze Altea bij het ‘Plaza de la Duquesa de Parcent’, een aangenaam plein met cipressen, mispelbomen, en oleanders. Het plein word omringd door de 13^e-eeuwse kerk de ‘Iglesia Santa Maria la Mayor’, een vroeg 18^e-eeuwse kazerne (nu het Gemeentehuis) en diverse andere historische gebouwen. We wandelen op ons gemak richting de Tajo de Ronda. Ondanks het redelijk vroege tijdstip, het is rond 11:00 uur, liepen op het plein al de nodige toeristen, maar hoe dichter wij bij de kloof komen, hoe drukker het wordt. Het is echter niet vreemd dat dit een toeristenbestemming is, want als we de Puente Nuevo naderen snap je waarom deze zo’n populair is. De kloof is diep en de brug is uniek, deze doet eerder aan een dam met uitsparingen denken dan een boog over een afgrond.
Trouwens, zelfs Ernest Hemmingway heeft de brug beschreven in zijn boek ‘For Whom the Bell Tolls’ (Voor wie de klok luidt), een roman die Hemmingway rond 1940 schreef over een jonge Amerikaan die als lid van een antifascistische guerrilla-eenheid vocht tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Later is zijn boek verfilmd met Gary Cooper en Ingrid Bergman in de hoofdrollen.
We zoeken de meest populaire stekken op om de Puente Nuevo en de omgeving te fotograferen. We zijn onder de indruk van de stad, ondanks het toeristisch imago dat Ronda heeft. Es scoort nog een fleurige shawl, de omgeving is ook bekend om zijn textiel industrie. Helaas kunnen we de ‘Plaza de Toros’, de stierenvechtersarena, niet bezoeken, daar is het geen weer voor. De arena is namelijk één van de oudste en grootste arena’s van Spanje.

Het is inmiddels gaan regenen en we besluiten Ronda te verlaten en op weg te gaan naar het witte dorpje ‘Zahara de La Sierra’, wat ten noorden ligt van de Grazalema. We besluiten de route langs het stuwmeer te kiezen wat een prachtige rit oplevert. Het weer klaart onderweg op, maar dit zal niet van lange duur zijn. Vlak voor Zahara wordt onze weg geblokkeerd door de Guardia Civil, want de triatlon vindt plaats. De finish van de marathon vindt plaats in het centrum van Zahara. We worden omgeleid en via een onverharde weg komen we in de buurt van het centrum. Zahara de la Sierra ligt in een spiraal gebouwd rond een eenzame rots. Bovenop prijken de ruïnes van een 12^e-eeuws kasteel. Vroeger was Zahara een belangrijke Moorse plaats, maar in 1483 viel het in Christelijke handen. Sindsdien is er niet veel meer veranderd in het dorpje. De lopers van dit deel van de triatlon moeten hun laatste honderden meters bergopwaarts afleggen. Ook wij juichen de Spaanse atleten toe (“vamos, vamos”) die als wij bij de finish aankomen al 4:50 uur onderweg zijn. Degenen die nu nog lopen moeten het zelfs doen in de regen, want ook hier is die losgebarsten. Wij komen doorweekt weer bij onze auto aan, want in Zahara was elke bar of restaurant gevuld met Spaanse atleten en hun familie en vrienden.

We besluiten om terug te rijden richting Grazalema om daar wat te gaan eten. De smalle weg door de bergen is vol met haarspeldbochten en harder dan 40 km. per uur is niet verantwoord. Met de tank diesel op z’n reserve (we hebben er al bijna 800 km. opzitten), bereiken we Grazalema, wat gelukkig ook een benzine pomp heeft. De diesel is iets duurder dan in de druk bevolkte gebieden, maar met een prijs van € 1,37 per ltr. maken we ons daar niet druk om.
We eten in restaurant ‘Cadiz el Chico’, wat ook een positieve beoordeling had gekregen in Tripadvisor, maar wij waren niet onder de indruk. De Gazpacho was wel goed, maar zowel Es d’r zwaardvis al Rob zijn Iberisch varken was niet gaar. Samen met te zacht gekookte groenten en enkele niet gare patatjes was onze maaltijd niet om over naar huis te schrijven. We kopen nog enkele levensmiddelen in de plaatselijke supermarkt(je) en gaan naar ons hotel. We besluiten om vanavond maar wat te snacken en om morgen een wandeling te gaan maken. Er is gelukkig beter weer voorspelt.